Bundan önceki açıklamalarımızda “Cezaevlerinden bir ağıt daha yükselmeden” diyorduk ancak, ne yazık ki her gün yeni bir ağıt daha duymaya başladık. Ülkemizde bir kanayan yara olarak duran ve her geçen gün ihlallerin artış gösterdiği cezaevlerinde hasta mahpusların yaşam mücadelesi devam ediyor. Gün geçmiyor ki bir hasta tutuklu veya hükümlünün sağlık sorunlarına ilişkin başvuru almayalım. Bu öyle bir boyuta vardı ki, artık ülkemiz bir hasta mahpus ülkesi haline geldi.

 

Türkiye cezaevlerinde hastalıkları nedeniyle yaşamını yitiren tutuklu ve hükümlülerin sorunlarını defalarca gündeme getirmeye çalıştık. Bu konuda başta Cumhurbaşkanı olmak üzere, Adalet Bakanlığı ve Adli Tıp Kurumu nezdinde defalarca girişimlerde bulunduk. Cumhurbaşkanı’nın af yetkisini kullanarak, ölüm sınırında olan cezaevindeki ağır hastaların son dönemlerini ailelerinin yanında geçirmeleri veya tedavileri mümkün olan hastaların salıverilerek, tedavisinin dışarıda daha uygun koşullarda yapılmasını talep ettik. Ancak tüm çabalarımız ve taleplerimize rağmen devletin yetkili kurumları bu taleplere kulaklarını tıkamayı tercih etti. Sonuç olarak bir ölüm daha gerçekleşti. Aslında bu bir cinayetti. Göz göre göre “devlet tarafından işlenen bir cinayet.”

 

Evet, Erzurum H Tipi Cezaevi’nde yaşamını yitiren Mehmet Aras’tan bahsediyoruz. 60 yaşındaki Mehmet Aras, ilk olarak 1994 yılında cezaevine girdi. Cezaevinde bulunduğu sırada eşi ve iki çocuğu karanlık güçler tarafından katledildi. 1995 yılının Haziran ayında tahliye olan Aras, 2000 yılında tekrar tutuklandı ve müebbet hapis cezasına çarptırıldı. O tarihten itibaren cezaevinde olan Mehmet Aras, elim bir hastalığın pençesine kapılmıştı. Yemek Borusu Kanseri’ne yakalanan Aras, kısa sürede hastalığın ilerlemesi nedeniyle artık cezaevinde tedavi edilemeyecek duruma gelmişti. Daha önce 95 kilo olan Aras, kısa süre içerisinde 50 kiloya kadar düşmüştü. Nitekim, hastalığı nedeniyle herhangi bir şekilde yiyecek alamıyor, sadece sıvıyla beslenebiliyordu. Son zamanlarda artık ağızdan sıvı dahi alamaz duruma gelmişti. Sürekli tam teşekkülü bir hastanede müşahede altında olması gerekirken, kemoterapi seansları uygulandıktan hemen sonra cezaevinin sağlıksız ortamına geri gönderiliyordu.

 

Mehmet Aras’ın yaşatılabilmesi veya en azından yakınlarının yanında “huzurlu bir ölüm hakkı” olduğunu hatırlatmak için defalarca devlet nezdinde girişimlerde bulunduk. Aras’ın ve onun gibi birçok hastanın her an yaşamını yitirebileceğini defalarca söyledik ancak, tüm girişimlerimiz sonuçsuz kaldı. Başta Cumhurbaşkanı olmak üzere, Adalet Bakanlığı ve diğer yetkililer, taleplerimize kulaklarını kapattı. Bunun sonucunda bir buçuk ay içerisinde önce Latif Bodur’u, sonra Mehmet Aras’ı kaybettik.

 

Yaşamını yitiren bu mahpuslar elbette ilk değildi. Ancak bu şekilde gitmesi halinde son da olmayacak. Sadece 2010 yılı içerisinde 16 mahpus, bu şekilde yaşamını yitirmiştir. 2011 yılı içerisinde de emin adımlarla bu rakama ulaşılmaya çalışılıyor.

 

Şu verilere dikkatinizi çekmek istiyoruz;

İnsan Hakları Derneği olarak yaptığımız araştırmalar sonucu cezaevlerinde halen 263 ağır hasta bulunmaktadır. Bunlardan 135’i ise ölümcül hastalıkları nedeniyle ölüm sınırındadır. Verdiğimiz bu rakamların dışında cezaevlerinde binlerce mahpus tedavi olanaklarından yeterince yararlanamamaktadır.

Bu rakamları bilen sadece biz değiliz. Tüm yetkili kurumlar da bundan haberdardır. Devlet yetkilileri, hakimiyeti altında bulunan cezaevlerinde onlarca hasta mahpusun her an ölebileceğini biliyor. Ve bile bile bu insanları ölüme göndermede herhangi bir çekince yaşamıyor.